photojournalist

 Seyed hamid  Hashemi

Author - journalist & photojournalist

 Almost 35 years of photography and writing

Recognition of states :

England -  Hong Kong - Usa - Spain - Argentina - Brazil -  Turkey -  Bulgaria -  Italy -  UK - Greece - Romania - Kyrgyzstan -& ...

Nearly  170  official matches in the first three Iranian photography 

IRAN             

______________________________ 

www-fotografer-n-nu/seyedhamid-hashemi

/Fear/ Analog photo/1996

از ساعت 78 میلیارد تومانی تا داوود حلوافروش

نمایش بیشتر

از ساعت 78 میلیارد تومانی تا داوود حلوافروش 

دیروز ، رسانه ها نوشتند گرانترین ساعت دستی جهان با 201 قیراط الماس صورتی و آبی و سفید، حدودا 78 میلیارد تومان قیمت دارد ، اما برای داوود فرقی نمیکند که ساعت دستی باشد یا پایی ، ارزان باشد یا گران ، طلا باشد یا مس ، "پلاستیکی هزارو پونصدوپنجاه تومنی" باشد یا "الماسی هفتاد وهشت میلیارد تومنی" برای داوود این مهم است که ساعتها هیچوقت نخوابند و حواسشان به آدمها باشد تا از کار و زندگیشان عقب نیفتند.. 

داوود ، بچه همین حوالیست ، چند محله آنطرفتر از خیابانی که اسمش شقایق است . درست پشت کوچه هایی که شمشادهایش شاد هستند و صنوبرهایش صبور و دل اهالی اش آباد . 
با کفشهای کتانی نیمدار و کلاه قرمز پرسپولیسی و دل آبی استقلالی اش . 

داوود ، بچه همین حوالیست ، برایش فرقی نمیکند که کبری آخرش چه تصمیمی گرفت و بر سر چوپان دروغگو چه آوردند و " ریز علی خواجوی " دهقان فراموش شده و فداکار، الان کجا هست و چه میکند. 

او فقط خدا خدا میکند تا هوا سرد نشود و برف و باران نیاید تا کفشهای نیمدارش خیس نشود و پاهایش یخ نزند ، تا بتواند نان حلوایی هایش را بفروشد و برای معصومه و نجمه جوراب نو و دفتر دیکته و علوم 60 برگ جلد پلاستیکی بخرد. 

داوود ، هرروز ساعت دقیق را از ساعت بزرگ گلدسته آرامگاه رضایی (ع) نگاه میکند که البته رضا بود به رضای خدا . 
ساعت بزرگی که هیچوقت نمیخوابد و حواسش هم به همه ساعتهای کوچک دنیا هست که اگر خوابیدند جلو اسمشان ضربدر بزند... 

داوود ، بچه همین حوالیست ، ته کوچه ای که شمشاد ندارد و "صنوبرهایش صبور و دل اهالی اش هم آباد " نیست . 

#سیدحمیدهاشمی

#حمیدهاشمی

#فتوژورنالیست
منبع : سیدحمیدهاشمی _ پایگاه خبری تحلیلی قدس آنلاین

خاطره و متن مصاحبه ام با حسین پناهی

 

حسین پناهی رو پیش از اینها هم میشناختم.اولین باردر یک جلسه هنری در تهران با او آشنا شدم . فکرکنم اختتامیه یکی از جشنواره های فرهنگی هنری بود که در بخش عکس جزو برندگانش شده بودم.حسین هم به عنوان یکی ازمدعوین ویژه جشنواره دعوت شده بود.خیلی زودآشنا شدیم وصمیمی.آدم خوش مشرب وشیرینی بود. صادق ودوست داشتنی .

 تماس گرفت خونه وباهمون لهجه شیرین ودوست داشتنی اش گف:حمید،حسینم،مشهدم،خوبی تو؟

وفرصت کوتاهی را که قرار گذاشتیم و تجدید دیداری شد.

دیگه ندیدمش تا سال 75 که دوباره آمد مشهد.دوباره تماس گرفت خونه: حمید ، حسینم ، مشهدم ، خوبی تو؟

 ودوباره قرار گذاشتیم و یکدیگر رو را دیدیم. اینبار سالن شهید بهشتی مشهد.

واسه یه مراسمی آمده بود.یادم نیست چه مراسمی بود. اون موقع برای یک هفته نامه تازه تاسیس به عنوان خبرنگار وعکاس خبری کارمی کردم.

بهش گفتم حسین آقا مدتیه واسه یه نشریه هفتگی قلم میزنم،بیا یه گفتگو ازت بگیرم.گفت:بریم یه گوشه خلوت ولی جون حسین طولش نده .

رفتیم یه گوشه ای که خلوت هم نبود.سروصدای مراسم بودوشلوغ .

من سوالهامو میپرسیدم و اون سیگاری روشن کرد و پاسخ میداد.

تا حالا هیچوقت اینطوری ندیده بودمش . چه حسی داشت این مرد.حرف میزد و من بغض میکردم .

از نیشابور خیلی خوشش می آمد.

 میگفت:نیشابور شهر رویاهای منه .چند ماه بعدش هم من رفتم تهران . زنگ زدم بهش،گفتم :

حسین ، حمیدم ، تهرانم ، خوبی تو ؟

زد زیر خنده و باهمون لهجه شیرینش گفت بابا دم تو گرم. وقرارگذاشتیم و تجدید دیداری شد. نمیدانستم آخرین باری است که درآغوشش میگیرم وتمام پاکی وصداقتش را میبوسم...

حالا دیگه حسین پناهی سالهاست که نیست.

حالا یکی از آرزوهام اینه که یه روزدوباره تلفن خونه زنگ بزنه و برم گوشی روبردارم واز اون طرف خط صدایی بهم بگه:

 حمید ، حسینم ، مشهدم ، خوبی تو؟

هشتاد دقیقه با آلفرد یعقوب زاده

 
 

آلفرد یعقوب‌زاده یک ایرانی است. متولد 1337. در جهان کسی نیست که روحش با عکاسی پیوندی خورده باشد و او را نشناسد.هر چند عکاسی را به صورت تجربی آموخته است اما «اصغر بیچاره» را استاد و بزرگترین مشوق خودش در عرصه این هنر می‌شناسد.

نمایشگاه عکس هشت سال با خاتمی

  نمایشگاه عکس هشت سال با خاتمی

به مناسبت پایان ریاست جمهوری خاتمی نمایشگاه عکسی با عنوان« 8 سال باخاتمی»

در مجموعه فرهنگی تاریخی نیاوران برپاشد  

شرکت کنندگان در این نمایشگاه عبارتند ا ز:

دومین جشنواره نفت و رسانه

       مراسم پایانی دومین جشنواره نفت و رسانه  

                        

به گزارش خبرنگار تلویزیونی "مهر"، در مراسم پایانی دومین جشنواره نفت و رسانه که بعدازظهر امروز در تالار شهید بهشتی ساختمان مرکزی وزارت نفت برگزار شد، بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت ضمن بیان این مطلب گفت: من سالها غبطه می خوردم از این که ما در بخش نفت و انرژی خبرنگار تخصصی و حرفه ای نداریم. اما بسیار خوشحالم که طی چند سال اخیر رویکرد مطبوعات و شبکه های خبری به سوی استفاده ازخبرنگاران حرفه ای در این بخش سوق پیدا کرده است. هر چند که هنوز برای دستیابی به نقطه مطلوب فاصله زیادی وجود دارد.....
     

گزارش نمایشگاه عکس عکاسان ایرانی در ایتالیا

http://www.akkasee.com/news/archives/011174.php   

ایران، مردم، راه‌ها و مناظر، عنوان نمایشگاهی ازعکس‌های 56 عکاس معاصر ایرانی به همراه عباس کیارستمی و ریکاردو زیپولی، است که در مرکز فرهنگی کاندیانی در روز دوشنبه، 5 شهریور سال جاری، 27 اوت همزمان با جشنواره‌های بین المللی هنر و فیلم ونیز گشایش خواهد یافت و تا تاریخ 22مهرماه 14اکتبر2007 ادامه خواهد داشت. این نمایشگاه توسط مرکز فرهنگی کاندیانیCandiani Cultural Center در شهر مِسترِ همجوار با شهر تاریخی ونیز و حمایت نهادهایی همچون دانشگاه کافوسکاری ونیز، بخش تولیدات فرهنگی شهرداری ونیز، اورینت اکسپلورر Orient Explorer و Kel 12 و بخش فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در رُم برگزار می‌شود. تعداد 122عکس از جنبه‌های گوناگون زندگی، فرهنگ و طبیعت ایران که در این نمایشگاه در معرض دید همگان قرار خواهد گرفت و کار گزینش ‌آن‌ها توسط پروفسور ریکاردو زیپولی انجام شده است. عکس های این نمایشگاه در کتابی که انتشارات مارسیلیو Marsilio در ونیز منتشر کرده به چاپ رسیده است. 70 قطعه از این آثار، زندگی مردم ایران را به تصویر می کشند و به دست عکاسان معاصر ساکن ایران گرفته شده اند. بخشی که به راه‌های ایران اختصاص یافته، شامل 40 قطعه عکس است که 20 قطعه‌ی آن توسط کارگردان و عکاس مشهور، عباس کیارستمی گرفته شده و20 قطعه عکس دیگر، توسط ریکاردو زیپولی؛ عکاس، پژوهشگر و استاد فرهنگ ایرانی در دانشگاه کافوسکاری عکسبرداری شده اند. 12قطعه عکس دیگر نیز که توسط ریکاردو زیپولی گرفته شده اند، مناظر طبیعی ایران را به تصویر می کشند. کتاب با گفتارهایی از شهردار ونیزMassimo Cacciari، رییس تولیدات فرهنگی Luana Zanella، مدیرمرکز فرهنگی کاندیانی Roberto Ellero و پروفسور ریکاردو زیپولی Ricardo Zipolio همراه شده است.

ریکاردو زیپولی که همراه با محمدرضا طهماسب پور؛عکاس و پژوهشگر، این پروژه را هدایت کرده است، توضیح می دهد: "شخصیت عباس کیارستمی نقش محوری را در پیدایش کل مجموعه ایفا کرد. کیارستمی در عکس ها و فیلمهایش؛ با موفقیت، درکی نو و تأمل برانگیز، وطنش را معرفی کرده، زندگی و دید کاملی را به ایران زیبای حقیقی می بخشد. دید عکاس از ایران، به طور همزمان، بسیار دیگرگونه و شبیه دنیای ماست و به همین دلیل، ما برای آن ارزش بسیاری قائل می شویم. این نگرش، در سازماندهی نمایشگاه بسیار مفید واقع شد و الهام بخش معیارهای به کار گرفته شده در انتخاب تصاویر بود."

این تجربه، منجر به تمایلی برای بررسی گسترده‌تر عکاسی معاصر ایرانی شد، که با کوشش ها و پیشنهادهای تنی چند از صاحبنظران و عکاسان ایرانی، از جمله محمدرضا طهماسب پور، دچار تحولی غیر منتظره شد. فراخوانی عمومی برای بروزعلایق و دیدگاه های گوناگون در میان عکاسان ایرانی مطرح شد تا عکس هایی گردآوری شود که از میان آنها، تصاویری برای یک نمایشگاه مروری بسیار گسترده انتخاب شود. این ابتکار، به از میان بردن هرگونه پیش فرضی کمک کرد و بی درنگ به مرحله عمل رسید. این فراخوان در تاریخ30 دسامبر2006 بر روی یک وب سایت که به همین منظور طراحی شد، قرار داده شد و در تاریخ 30 ژانویه 2007 -9دی تا10بهمن ماه 85- به پایان رسید. شرایط شرکت در نمایشگاه به طور کلی به این شرح بود: عکاسان، باید ایرانی هایی می بودند که در ایران کار می کردند و عکس‌ها، باید نمایانگر رویدادها و واقعیت های دنیای ایرانی می بودند.
واکنش ها بی نظیر بود. 314 شرکت کننده با 3723 عکس در این فراخوان شرکت کردند. مجموعه عکس های گردآوری شده، دیدگاهی بی همتا از یک کشور بسیار قدرتمند و دارای تنوع فوق العاده ارائه می داد. گزینش عکس ها با توجه به کیفیت والای آنها با قربانی کردن‌های بی شمار همراه بود، اما سرانجام، مجموعه ای از70 عکس که به ایده‌ی "مردم" اختصاص داشت از آثار56 هنرمند که تعداد 15 نفر از آنان زن و 41 نفر مرد بودند برگزیده شد.
در عکس هایی که با موضوع "منظره" توسط ریکاردو زیپولی گرفته شده بودند، عدم حضور تمام و کمال اشخاص، بی درنگ آشکار می شود و از این رو، کامل کننده ی توصیف این دنیا در تصاویر دو بخش دیگر می شود. بخشی که منحصرا به "مردم" اختصاص یافته و بخش مختص "راه‌ها " که مردم و منظره در آن به هم می پیوندند. شالیزارهای برنج و بیابانها، کوه های ناهموار و دشت های مسطح، زمینهای شاداب و صحراهای خشک، مناظر چند رنگ و چشم اندازهای تک رنگ، فرم های هندسی و تصاویر بهشت گونه، دریاچه های نمک و برکه های منعکس کننده تصاویر، باغچه های بی عیب و نقص و زمینهای طبیعی، هر چهارفصل، قله های پوشیده شده از برف در کنار تابستانهای آفتابی، برگهای خزان پاییز در کنار گلهای وحشی بهار. انتظار می رود که این عکس‌ها، تصویر کشوری آشنا و در عین حال متفاوت را بدهند که معمول ترین تصویرگری آن، به عنوان تضمینی برای درکی جهانی به زبان عکاسی ارائه می دهد و آن طور که هنری کارتیه برسون امید داشت؛ خطاب به چشم، ذهن و دل صحبت می کند.

دکترروبرتو اِلِرو Roberto Ellero مدیر مرکز فرهنگی کاندیانی، می گوید: " برای مرکز فرهنگی کاندیانی، برنامه ماه سپتامبر با عکاسی ایرانی، نقطه عطفی جدید به وجود می آورد که مرکز مِسترِه Mestre را در مطالعات هنری معاصر، به صف اول می آورد. این تصمیم، یعنی تمرکز بر روی ایران و عکاسانش، نمایانگر کاری بسیار شجاعانه در جهت کشف و سهیم شدن در دنیاهای به ظاهر دور افتاده است که در بردارنده روح یک شهر جوان و امروزی است که خود گذرگاه فرهنگها و دانش جدید است."

فهرست نهایی پذیرفته شدگان این نمایشگاه را عکاسان زیر که برخی از آنان با هزینه‌ی شخصی در روز گشایش نمایشگاه در کشورایتالیا حضور خواهند داشت، تشکیل می‌دهند: 

 سید حمید هاشمی/.... 

گزارشی از ایتالیا به نقل از بی بی سی

 

نمایشگاه عکس ایران به تازگی در ونیز ایتالیا افتتاح شده و تا چهاردهم

 

 اکتبر ادامه خواهد داشت.

 

http://www.bbc.co.uk/persian/arts/story/2007/09/070926_an-ma-venice-photo.shtml 

 

این نمایشگاه که در یک مرکز فرهنگی بزرگ با نام "کاندیانی" در ونیز برپاست، توسط ریکاردو زیپولی، عکاس ایتالیایی و مدرس زبان و ادبیات فارسی در دانشگاهی در ونیز با همکاری محمدرضا طهماسب پور و عباس کیارستمی مهیا شده و تبلیغات وسیعی برای آن در سطح شهر صورت گرفته است.

نمایشگاه، ۱۲۲عکس را در سه بخش مختلف در خود جای داده است، مناظر، مردم و جاده ها.

بخش مناظر به عکس های خود ریکاردو زیپولی از طبیعت ایران اختصاص دارد. این عکس ها که بین سال های ۱۹۷۲ تا ۲۰۰۶ گرفته شده اند، تصویر دیدنی ای از نقاط مختلف ایران در فصول گوناگون را به نمایش می گذارند و توضیحات نصب شده در ابتدای این بخش از ایران به عنوان "سرزمین هزار چشم انداز" یاد می کند، دوربین زیپولی موفق می شود بخش هایی از این زیبایی بیکران را با مخاطبش تقسیم کند.

بخش دوم با عنوان "مردم" ، با حک بزرگ نام عکاسان این بخش بر دیوار( به فارسی و انگلیسی) آغاز می شود: پنجاه و شش عکاس معاصر با هفتاد عکس از چهره ها و زندگی مردم ایران در نقاط گوناگون.

عکس زن بختیاری کار نفیسه مطلق،در ابعاد بزرگی چاپ شده و آغازگر این بخش است. کاوه بغدادچی با عکسی از مراسم زنجیر زنی توجه مخاطب را به خود جلب می کند و امین نظری با تصویری ساده اما گویا از قطار و مسافرانش،بازدید کننده را به درنگ وا می دارد.

عکس محمد کوچک پور کپورچالی از تالش، تصویر دیدنی ای از یک زن روستایی در برف را با استفاده جذاب از رنگ ها و فضا خلق می کند که حاصلش انتخاب این عکس به عنوان پوستر نمایشگاه است.

تجربه و نوگرایی تکنیکی در عکس های این بخش گاه چشمگیر است: مهدی اشرافی ورزیده از سرعت پائین در ثبت تصویر عزاداری استفاده جذابی می کند، همین طور مرتضی نیکو بذل برای تصویری از تئاتر عارفانه.

رضا نجفیان از نور به طرز قابل توجهی سود می جوید تا آدم های تنهایش را- پشت به دوربین و ضد نور- در کنار نرده هایی که سیاه و سفید ترسیم شده اند، به نمایش بگذارد و غم و حرمان شان را با مخاطب تقسیم کند   

 و عکس دلخراشی از اثار سید حمید هاشمی از دو جسد در آغوش هم در زیر آوار بم، بازدید کننده غربی را شوکه می کند...

بلژیک

i